ΣΥΝΕΝΕΤΕΥΞΗ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

ΜΕΡΟΣ Α

«Αν διευρυνθεί η βάση των αθλουμένων, τότε – είναι μαθηματικά βέβαιο πως
– θα βρεθούν περισσότερα παιδιά με δυνατότητες, με ταλέντο. Τα οποία, αν
βέβαια δουλευτούν σωστά, θα μπορέσουν να κάνουν πρωταθλητισμό. Εμάς αυτό
που μας ενδιαφέρει είναι να αναπτυχθεί η βάση. Μέσα από εκεί θα έρθει ο
υγιής πρωταθλητισμός. Να μπορέσουν να μπουν στους χώρους περισσότερα
παιδιά να γυμναστούν, για να έχουμε την δυνατότητα – με την καθοδήγηση
άξιων προπονητών – να έρθει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα».

Οι φράσεις αυτές ανήκουν στον *Γιώργο Παπανδρεόπουλο*. Σωματειακό
προπονητή του ΣΕΓΑΣ στον ΚΟΥΡΟ Πάτρας και γυμναστή σε σχολείο. Τον
άνθρωπο που ανακάλυψε πριν περίπου 13 χρόνια την *Αντωνία Στεργίου*,
πρωταθλήτρια του ύψους γυναικών. Εκτατέ, μέχρι σήμερα, πορεύονται μαζί.
Σε μια καθημερινή αναμέτρηση με τα όρια τους, τον εαυτό τους, τον πήχη,
την ζώσα πραγματικότητα. Αμφότεροι ήταν δύο από τους βραβευθέντες στην
σχετική εκδήλωση του ΣΕΓΑΣ  για τα επιτεύγματα τους και το 2009.
Επικοινωνήσαμε μαζί του λίγη ώρα μετά το τέλος (άλλης) μιας προπόνησης
με την αθλήτρια του. Το (καθημερινά) φορτωμένο πρόγραμμα του και η
φυσιολογική κούραση που επιφέρει δεν λειτούργησαν ανασταλτικά. Δέχτηκε
με χαρά να μας μιλήσει για ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του, τον αθλητισμό. Μοιράστηκε μαζί μας τις απόψεις του για τη κορυφή αλλά και την βάση της πυραμίδας, τις εμπειρίες του από τους στίβους και το σχολείο.

ΤΗΝ ΒΡΗΚΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Ζητήσαμε από τον Γ. Παπανδρεόπουλο να γυρίσει – μέσω του θυμητικού – το
χρόνο πίσω, στην αρχή της γνωριμίας του με την (μετέπειτα) αθλήτρια και
πρωταθλήτρια.

«Την Αντωνία την βρήκα στο σχολείο. Μέσα σε ένα τσούρμο
παιδιών είδα ένα ψηλό αδύνατο κοριτσάκι. Πήγα κοντά της και την ρώτησα
αν ασχολείται με τον αθλητισμό. «Όχι κύριε» μου απάντησε συνεσταλμένα.
Τη ρώτησα αν θέλει το απόγευμα να κάνει μια προπόνηση και μου απάντησε
καταφατικά. Έτσι και έγινε. Ήταν η αρχή μιας όμορφης πορείας. Με κοινή
φιλοσοφία, κοινούς στόχους, κόπους, εμπόδια, πολύ προσπάθεια και θέληση
για δουλειά».
Η Αντωνία Στεργίου γεννήθηκε στις 7\7\1985. Έχει ύψος 1,79 και είναι 58
κιλά. Όταν ξεκίνησε το άλμα σε ύψος η επίδοση της ήταν 1,30. Πλέον
έχει φτάσει στο 1.97, το οποίο αποτελεί την 2η καλύτερη επίδοση όλων των
εποχών στην Ελλάδα (πρώτη είναι το 2.03 της Ν. Μπακογιάννη). Κατέχει το
πανελλήνιο ρεκόρ κορασίδων (1.80), νεανίδων (1.93) και από το 2007 ως
τώρα κατακτά την πρωτιά στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα Ανδρών/Γυναικών σε
κλειστό και ανοιχτό στίβο. Επιπλέον έχει πανηγυρίσει διακρίσεις και σε
διεθνείς διοργανώσεις.
«Τι έπεται;» ήταν η ερώτηση μας…

«Στόχος μας είναι να βρίσκεται μέσα σε όλες τις διοργανώσεις» μας λέει ο προπονητής της. «Επίσης να έχει σταθερή πορεία με άλματα πάνω από 1.90. Φυσικά θέλουμε επιτυχίες και μετάλλια. Το βασικό όμως ζητούμενο, είναι η σταθερότητα. Αυτή πιστοποιεί την αξία. Είναι 25 χρονών και πιστεύω ότι έχει ακόμα 7 – 8 χρόνια αθλητική καριέρα».

Πέρα από το παρελθόν και το παρών, σύμφωνα με τους ειδικούς και τους
ανθρώπους του χώρου, της ανήκει και το μέλλον. Γιατί, εκτός από τις
ικανότητες και την σκληρή δουλειά, την βοηθάει και ο χαρακτήρα της.
Μετρημένη και συγκροτημένη, με υπομονή και επιμονή την χαρακτηρίζουν,
όσοι την γνωρίζουν. Και εξάρουν την φιλοσοφία της. Η επιτυχία, για την Αντωνία, αξίζει μόνο όταν προέρχεται από σκληρή δουλειά και θεμιτά μέσα. Για την πρωταθλήτρια
του ύψους ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, ούτε η νίκη είναι αυτοσκοπός.
Δεν μπήκε λοιπόν ποτέ στον πειρασμό να αναζητήσει… σύντομους και
πλάγιους δρόμους. Και προφανώς στην διαμόρφωση αυτής της στάσης ζωής
συνέβαλλε και ο προπονητής της.
– Τι χρειάζεται για να κάνει κάποιος πρωταθλητισμό;

«Για να κάνει κάποιος αθλητής επιδόσεις υψηλού επιπέδου κατά την άποψη
μου χρειάζεται 4 στοιχεία. 1) το ταλέντο, 2) προπονητή με γνώση και
μεθοδικότητα, 3) χρόνο για την επίτευξη των στόχων, 4) συνέπεια και
προσήλωση στην προσπάθεια. Δυστυχώς κάποιοι που ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό, μη έχοντας αυτά τα στοιχεία, επιδιώκουν τις υψηλές επιδόσεις με άλλα μέσα. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στον αθλητισμό αλλά και σε άλλα πεδία της ζωής μας.
Αποτελεί άποψη και πρακτική μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Θέλουμε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, με τη μικρότερη προσπάθεια να έχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα».

«Χωρίς σωστή παιδεία δεν κάνουμε τίποτα»
«Το ντόπινγκ είναι μια μάστιγα για τον αθλητισμό. Πρέπει να καταλάβουν
γονείς, παιδιά, προπονητές ότι αθλητισμό μπορούν και πρέπει να κάνουν
όλοι. Πρωταθλητισμό πρέπει να κάνουν αυτοί που έχουν τις δυνατότητες.
Δεν πρέπει να πιέζουμε καταστάσεις. Σκοπός είναι να συνειδητοποιήσουμε
ότι ο αθλητισμός βοηθάει τα παιδιά να έχουν συνέπεια, υπομονή, επιμονή,
υγεία, συναδελφικότητα. Τα βοηθάει να μην είναι ευάλωτα στα ναρκωτικά
και άλλες επικίνδυνες καταστάσεις. Να έχουν ισορροπία. Αν κάποιο παιδί έχει τις ικανότητες, τότε και μόνο τότε θα το δείξει μέσα στο χρόνο. Η επιμονή και η υπομονή, του ίδιου και του προπονητή του, θα φέρει το αποτέλεσμα. Δεν πρέπει να πιέζουμε καταστάσεις, γιατί τότε χάνεται η αξία του αθλητισμού. Πρωταθλητές είναι λίγοι και πρέπει να είναι μόνο αυτοί που μπορούν, το θέλουν, δουλεύουν σκληρά και τίμια
για αυτό».

Ο καταξιωμένος προπονητής τονίζει ότι «σ’ όλο τον αθλητισμό και ειδικά
στον στίβο μας έχει κάνει ζημιά το ντόπινγκ, οι απαγορευμένες ουσίες.
Πρέπει να γυρίσουμε τα πράγματα πίσω. Να πείσουμε ότι δεν κινδυνεύουν
για μπορέσουμε να τραβήξουμε τα παιδιά στον χώρο. Τα παιδιά δεν έρχονται
εύκολα στα γήπεδα γιατί δεν έχουμε την έξωθεν καλή μαρτυρία. Έχουμε
δυσκολία, με όλα αυτά που γίνονται να πείσουμε τους δικούς μας ανθρώπους
ότι είμαστε καθαροί. Πόσο μάλλον άλλους ανθρώπους».

Συμφωνεί ότι στον πρωταθλητισμό υπάρχει πίεση και προσθέτει: «Το θέμα
είναι πόσες αντοχές έχεις για να αντιστέκεσαι. Και αυτό είναι θέμα
σωστής παιδείας. Όσο πιο καλλιεργημένοι είναι αθλητής και προπονητής
κατανοούν ότι ο πρωταθλητισμός είναι για τους λίγους. Αυτούς που έχουν
τις ικανότητες και μπορούν. Με την σωστή παιδεία επίσης αναπτύσσεται η
αυτογνωσία. Καταλαβαίνεις ότι σκοπός (πρέπει να) είναι η βελτίωση της
επίδοσης με θεμιτά μέσα και μόνο. Και αυτό σε ικανοποιεί. Βελτιώνει τις
άμυνες σου απέναντι στα υψηλά κίνητρα, το χρήμα και βάζει πάνω από όλα
την ψυχική και σωματική του υγεία.Σε ενδιαφέρει ο δρόμος που διανύεις και αν μπορεί το καλύτερο αποτέλεσμα να έρθει με την δουλειά και την σωστή επιστημονική στήριξη και μόνο. Αξία έχει το ταξίδι και όχι τόσο ο προορισμός. Το επίπεδο της συνείδησης
και της κουλτούρας είναι θέμα παιδείας. Αν δεν αναπτύξουμε την παιδεία
δεν θα κάνουμε τίποτα».

«Η Πολιτεία να στηρίξει μια άλλη φιλοσοφία»

– Ο ρόλος της Πολιτείας ποιός πρέπει να είναι;
– «Η Πολιτεία πρέπει να καταλάβει ότι είμαστε ένας λαός 10 εκ. Το να
μπορεί μια αθλήτρια, ένας αθλητής να είναι μέσα στους 10-12 καλύτερους
του κόσμου είναι επιτυχία. Δεν είναι αυτοσκοπός το μετάλλιο. Η Πολιτεία
είναι αυτή που βάζει τους κανόνες. Για να καταλάβει ο άλλος ότι αν
παρανομήσει θα πάει σπίτι του. Πρέπει να πραγματοποιεί αυστηρούς
ελέγχους. Έτσι θα απομακρυνθούν οι κομήτες και οι διάττοντες αστέρες. Θα
συνειδητοποιήσουν όλοι ότι δεν έχουν θέση στον χώρο.
Πρέπει η Πολιτεία να πείσει για το τι πραγματικά θέλει. Ότι σκοπός της
είναι να αθλούνται όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά. Το ιδανικό θα ήταν
να προβάλλει και να στηρίξει μια άλλη φιλοσοφία. Η άσκηση, ο αθλητισμός
– για την πλειοψηφία του κόσμου – είναι υγεία, βοηθάει στην διαμόρφωση
ισορροπημένου χαρακτήρα κλπ. Όποιος αθλείται κερδίζει ακόμα και όταν δεν
έχει δυνατότητες για μεγάλες επιδόσεις. Αλλά και να καλύπτει τον αθλητή
με ταλέντο και δυνατότητες σε όλα τα επίπεδα. Ώστε αυτός απερίσπαστος να
ασχολείται με τον πρωταθλητισμό. Θα βοηθούσε και θα βελτίωνε πολλά
πράγματα».
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

ΜΕΡΟΣ Β

ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ
«Αν αποφασίσει η Πολιτεία, να ασχοληθεί με την διεύρυνση
της βάσης αθλουμένων (από την οποία θα προκύψουν και πρωταθλητές) είναι
το σύστημα του ΣΕΓΑΣ με τους σωματειακούς προπονητές. Είναι πολύ καλό.
Στο τελευταίο Πανελλήνιο Κλειστού η πλειοψηφία ήταν αθλητές από την
περιφέρεια και όχι από την Αττική. Εγώ είμαι 25 χρόνια στον χώρο και
κρατήθηκα ακριβώς επειδή είμαι σωματειακός προπονητής. Αυτό το σύστημα
βοηθάει πάνω από 300 ανθρώπους να ψάχνουν σε όλη την χώρα για ταλέντα».
Υπάρχουν βέβαια αδυναμίες και απαιτούνται βελτιώσεις για να έρθουν
καλύτερα αποτελέσματα. Χρειάζεται περισσότερη και καλύτερη επιμόρφωση.
Η επιστήμη εξελίσσεται ραγδαία. Ο προπονητής πρέπει να έχει συνεχή
επιμόρφωση. Πριν από περίπου έναν χρόνο είχα πάει στην Φόρμια της
Ιταλίας. Εκεί έκατσα 15 μέρες με τον Πετρόφ, τον προπονητή του Μπούμκα
και της Ισιμπάγιεβα. Ήθελε και μπόρεσε να με βοηθήσει να κάνω δύο βήματα
παραπέρα. Είδα πραγματικά πως δουλεύει ένας άνθρωπος 70 μεν χρονών αλλά
με γνώσεις και εμπειρίες. Για μένα ήταν πολύ καλό σχολείο.
Επίσης χρειάζεται καλύτερο σύστημα αξιολόγησης. Να έχει την δυνατότητα ο
γυμναστής να πάει στο δημοτικό σχολείο και να επιλέξει τα παιδιά που
έχουν τις δυνατότητες και με σωστή δουλειά θα γίνουν αύριο πρωταθλητές».
«Όμως φευ. Είναι δύσκολο να μπει κάποιος σε ένα δημοτικό σχολείο και να
κάνει αξιολόγηση. Κάποτε υπήρχε, με χρήματα της ΓΓΑ, πρόγραμμα ανεύρεσης
ταλέντων. Κάναμε σε πανελλήνια κλίμακα προπόνηση. Από κει βγήκανε πολλοί
πρωταθλητές. Σήμερα αυτό το πρόγραμμα δεν υφίσταται, γιατί δεν υπάρχουν
χρήματα. Έχει καταργηθεί»…

ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ
«Ικανή και αναγκαία συνθήκη για να λειτουργήσει το πρόγραμμα είναι να
υπάρξει και σχολικός αθλητισμός. Και για να υπάρξει σχολικός αθλητισμός
πρέπει να υπάρχουν χώροι άθλησης. Όταν πριν από 24 χρόνια ξεκίνησα σε
σχολείο είχα ένα τεράστιο προαύλιο, σκάμμα μήκους, 2 φιλέ, μπασκέτες, 80
μέτρα ευθεία, και μια κλειστή αίθουσα για να κάνω μυϊκή ενδυνάμωση. Μετά
από χρόνια αντί να καλυτερεύουμε η κατάσταση χειροτέρεψε. Φτιάχτηκαν
πάρα πολλά σχολεία. Αλλά σε μικρό χώρο, κλουβιά. Η δουλειά πλέον του γυμναστή έχει γίνει τρομερά δύσκολη ως τυπική. Σ’ ένα προαύλιο που δεν μπορείς να στρίψεις πρέπει εμείς να κάνουμε γυμναστική. Με αποτέλεσμα τα παιδιά να υποφέρουν από λόρδωση, κύφωση, σκολίωση. Γιατί τα παιδιά αυτά δεν στηρίζονται. Στο σχολείο πρέπει,
επειδή τα παιδιά αναπτύσσονται να φτιάχνεις την σπονδυλική τους στήλη.
Αν δεν μπορείς να τους κάνεις ασκήσεις για τον κορμό θα φτιάξουμε μια
νέα γενιά προβληματική. Άρα αυτό που προέχει είναι να φτιαχτούν σωστά σχολεία. Να μπορούν τα παιδιά να παίξουν, να γυμναστούν. Παιδί και παιχνίδι είναι ταυτόσημα.
Στο σχολείο που είμαι εγώ είναι 350-400 παιδιά σε έναν χώρο 2
στρεμμάτων. Εκεί δεν μπορείς να προαυλιστείς, πόσο μάλλον να γυμναστείς.
Εκεί δεν μπορεί να γίνει σχολικός αθλητισμός. Επενδύσαμε στα μπετά, ενώ
έπρεπε να επενδύσουμε στα παιδιά.
Φτιάξαμε αίθουσες αλλά όχι γυμναστήρια. Να μπορεί το παιδί να κινείται,
να παίζει, να χαίρεται. Και μέσα από κει ο γυμναστής να δει ποιό παιδί
είναι ταλέντο και να το κατευθύνει προς τα εκεί. Ο πρωταθλητής θα βγει
μέσα από τους πολλούς αθλούμενους. Είναι πυραμίδα. θα γυμνάζονται 500
για να βγει ο ένας. Διαφορετικά θα μπουν σε λάθος ατραπούς».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
«Επίσης πρέπει αυτό το παιδί να έχει χρόνο. Γιατί σου είπα ότι ο
πρωταθλητισμός θέλει χρόνο. Δεν υπάρχει χρόνος. Τα παιδιά είναι πολύ
πιεσμένα. Σχολεία, φροντιστήρια, τηλεόραση, κομπιούτερ κλπ. Δεν μένει
χρόνος να ασχοληθούν με τον αθλητισμό.

Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα είναι η απόσταση. Για να φτάσει στον χώρο
άθλησης η απόσταση είναι τεράστια. Ο πατέρας όσο καλός ταξιτζής και να
είναι δεν έχει και αυτός πολύ χρόνο. Είναι τεράστια τα προβλήματα που
υπάρχουν. Και πρέπει η Πολιτεία να καταλάβει ότι χρειάζονται χώροι
άθλησης κοντά στις σχολικές μονάδες. Χωρίς μπετά. Μια απλή περίφραξη και
ένας  χώρος άθλησης. Αυτά δεν κοστίζουν πολλά χρήματα».
ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ
Η χώρα μας είναι πρώτη στην παιδική παχυσαρκία. «Γιατί το παιδί δεν
κινείται. Παλιότερα αυτό καλυπτόταν από την αλάνα, τους ελεύθερους
χώρους. Πήγαινες και έπαιζες στην γειτονιά σου. Σήμερα δεν υπάρχουν οι
ελεύθεροι χώροι. Άρα να παίξεις που; Στο σχολείο; Μα και αυτό δεν έχει
πλέον χώρους για να παίξει και να κινηθεί το παιδί. Άρα τρώει, επειδή
όμως δεν καταναλώνει αυτά που τρώει, αποθηκεύονται και δημιουργείται
πρόβλημα παχυσαρκίας. Έχουμε ακόμα προβλήματα κινητικά, στην σπονδυλική
στήλη. Έρευνες δείχνουν ότι αυξάνονται οι περιπτώσεις με λόρδωση,
κύφωση, σκολίωση. Αυτό πρέπει να δει η Πολιτεία. Να επενδύσει στον
σχολικό αθλητισμό, ώστε να αποφεύγονται αυτές οι συνέπειες.
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΙΩΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ
Το εκπαιδευτικό σύστημα απομυζά τον ελεύθερο χρόνο του παιδιού. Στη
προσπάθεια μας να το κάνουμε καλύτερο του βάζουμε, του βάζουμε, του
βάζουμε και μάλιστα αρκετά πράγματα που μπορεί και να μην χρειάζεται. Με
αποτέλεσμα το μόνο που προχωράει να είναι το φροντιστήριο. Τι θέλουμε να
καλύπτονται όσοι άνεργοι καθηγητές μπορούν στα φροντιστήρια ή να έχει
ελεύθερο χρόνο για να μπορεί και να δημιουργεί και το μυαλουδάκι του;

Αυτό έχει να κάνει και με την διαδικασία προπόνησης στον πρωταθλητισμό.
Ο χρόνος που έχω εγώ για να κάνω δουλειά σε ένα παιδί είναι ελάχιστος.
Επίσης η εγκεφαλική δυνατότητα για να μπορέσει το παιδί να ακολουθήσει
διαδικασία πρωταθλητισμού έχει σχέση με το πόσο το σύστημα το αφήνει να
λειτουργήσει ελεύθερα το κεφαλάκι του. Γιατί όταν το παιδί έρχεται σε
μένα το απόγευμα και είναι τόσο πιεσμένο δεν μπορεί να λειτουργήσει
εγκεφαλικά. Να καταλάβει θέματα τεχνικά. Με αποτέλεσμα να μην έχουμε και
το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες και καταστάσεις δεν μπορεί να
γίνει σχολικός αθλητισμός. Τα έχουμε φορτώσει τα παιδιά. Πίεση από το
φροντιστήριο, το σχολείο κλπ. Αυτό όμως είναι σε βάρος του παιδιού. Αυτό
που προέχει (πρέπει να) είναι η ψυχική του υγεία. Πως θα έχει όμως
ψυχική υγεία όταν δεν μπορεί να λειτουργεί ως παιδάκι αφού το βάζεις να
εργάζεται 14 ώρες την ημέρα;

Το σύστημα είναι τροχοπέδη στην προσπάθεια που κάνουμε εμείς. Όταν εγώ
δω το παιδί ότι έρχεται στη προπόνηση και δεν μπορεί γιατί είναι
πιεσμένο θα το αφήσω, δεν θα το πιέσω και εγώ. Έτσι ο πρωταθλητισμός
έρχεται δεύτερος, τρίτος, τέταρτος. Και ας έχει το ταλέντο, τις
δυνατότητες. Άσε που δεν θα έρθει στο γήπεδο, γιατί είναι μεγάλες οι
αποστάσεις, και αν δεν είναι οι αποστάσεις δεν έχει τον χρόνο. Και όλα
αυτά μπορούσαν να γίνουν μέσα στο σχολείο. Γυμναστής υπάρχει. Άρα το
βασικό πρόγραμμα εκγύμνασης μπορεί να γίνει στο σχολείο.

*Η φιλοσοφία πρέπει να είναι ενιαία. Δίνεις στο παιδί ελεύθερο χρόνο να
παίξει, να κινηθεί, να χαρεί. Του παρέχεις εγκαταστάσεις για να ασκηθεί,
να αθληθεί. Και από κει και πέρα αυτοί που έχουν τις δυνατότητες
προχωρούν στο στάδιο του πρωταθλητισμού. Από τους πολλούς που θα
αθλούνται αυτοί που μπορούν θα κάνουν πρωταθλητισμό. Εστί κερδίζουν και
αυτοί που μαθαίνουν να ασκούνται για την υγεία τους και θα το κάνουν μια
ζωή και ας μην έχουν περισσότερες δυνατότητες. Και αυτοί που έχουν τις
δυνατότητες για πρωταθλητισμό*».